Soğuk Çaya Benzeyen İnsanlar

Bazen sevdiğiniz insanlar sizi artık eskisi kadar sevmez. Bazı insanlar sizin ona verdiğiniz değeri artık görmezden gelir. Konuşacak çok şeyiniz olduğunu düşünürsünüz ama o içinde susmak geçen harfleri seçer. Siz paylaştığınız şeylerin hatırına onu geri kazanmak istersiniz ama o çoktan gidiş biletini almıştır.

Bazı insanlar giderken gideceklerini söylemez. Bir bakmışsınız artık yok. Yaşadığınız şaşkınlığı sindiremeden sizi suçlayan ardı arkası kesilmeyen cümleler kurarlar. Siz kendinizi temize çekmeye çalışmadan onu ikna etmeye çalışırken o cümlelerini bitirmiş ve susmuştur. 

Bazen insanlar zamanla soğumuş bir bardak çaya benziyor. Önceden sıcak ve lezzetliyken soğumuş ve tadını kaybetmiş... 

Bazen insanlar ağlamamak için kendinizi sıkarken boğazınıza oturan düğüm gibi... Yutkunsanız gidecek, kaybedeceksiniz bütün duygularınızı. Ama orada tutarsanız hep yük olacaktır size, boğazınız ağrıyacaktır. Cümlelerinizi saracaktır o düğüm, konuşamazsınız. Sonra birden geçer. Artık kuracak cümleniz de kalmamıştır. 

Bazı insanlar sizi kırmak istemediğini söyler. Ama ilk fırsatta en olmadık zamanda sizi paramparça ederler. Ona bir biblo hediye ettiğinizi varsayalım. Onu sizden bir parçaymış gibi seviyor. Sonra fikirleri ve hisleri değiştiğinde ilk işi onu yere atıp parçalamak oluyor. 

Yani sözün özü bazı insanlar gider. En iyi yapabildikleri şeydir bu ve ellerinden başka bir şey gelmez. Zaten ellerinden başka şey gelmediği için en kolay olanı seçerler: gitmeyi. Bu sizin suçunuz değil, en iyisi gidip bir çay demleyin, soğuyan içiniz ısınır belki...