Nerede? Neden gelmiyor? Ne yapıyor?

Aklımda yok hiçbir şey aslında. Sadece kendimi kısılmış gibi hissettiğim bu yerden çıkmak ve biraz olsun nefes almak için bunları yazıyorum. Dünyaya anlatacak bir hikâyem yok. Benim hikâyemin başkalarının ilgisine sunulmasına ihtiyacım da yok. Tek dileğim bu acının bir an önce bitmesi.

Belki bitebilir. Belki her şey bizi böyle çepeçevre sarmamış olsa daha önce de bitebilirdi. Ama kendimizi hapsettiğimiz kafeslerdeyiz. Kimininki süslüdür. Bizimki öyle de değil. Kimininki şeffaftır. Bizimkisi öyle hiç değil. Çıkamadığımızı ve çıkamayacağımızı düşünüyoruz. İleriyi göremiyoruz. Çıkmak da istemiyoruz belki de.

Benim yüreğimden akan cümleler yok oldu. Hepsi gözyaşı. Ağlarken tüketiyorum. Konuşurken yitiriyorum tüm anlamları. Çok eski bir hikâyenin başrolünde görüyorum kendimi. Hâlâ tamamlayamadığım bir hikâye. Soğuk şehirlerde, kışlarda, sobalı evlerde, ıslak saçlarımda, gökdelenlerde, onun cebindeki ellerimizde akıp giden bir hikâye. Bugüne kavuşturuyoruz. Geleceğe taşıyamıyoruz. Islak şehirlerde zaman yitirmişim ben. Deniz iyidir diye diye ömrümü tüketmişim. Hikâyeyi unuttuğumu hatırlamış yeni baştan yazmaya yeltenmişim. Ama olmamış. Kimse bıraktığım yerde durmamış. Zaman kaymış, mekân yerle yeksan olmuş.

Neye sığınırsam sığınayım aklım orada kalıyor. Aklım hep onda. Ve beni iyileştirecek bir şey bulamıyorum bu dünyada. Eskiden bazı günler ölmek için çok güzel derdim, şarkıdaki gibi. Şimdi her gün öyle güzel ki… Bir matemin havasını soluyorum sürekli. İçimde yanan bir ateşin dumanı ile kafayı buluyorum. Buradan çıkmak istiyorum. Daha yukarı çıkmak ve bakmak. Nerede? Neden gelmiyor? Ne yapıyor? Gerçekten her şey bu kadar zor mu, bir de oradan bakmak istiyorum. Kandırıldığım zannına kapılıp onu suçluyorum. Yüreğimi yaralı bir hayvan gibi saldırgan yapan kişiyi…. Beni dünyamdan koparan, ait olduğum yüzeyden çekip en derine götüren ve orada bırakıp kaybolan kişiyi. Bugüne dek uğruna en fazla acı çektiğim kişiyi, "O"nu…